(Software-Define-Network (SDN نوعی معماری است و هدف آن ایجاد یک شبکه چابک و انعطاف پذیر است. هدف اصلی SDN بهبود کنترل شبکه است ، از این رو شرکت ها را قادر می سازد تا به سرعت شبکه خود را متناسب با نیاز های تجاری خود تغییر دهند. در چنین شبکه هایی، ادمین قادر است ترافیک شبکه را از طریق یک کنسول متمرکز بدون لمس فیزیکی سوییچ کنترل کند.

کنترل کننده متمرکز SDN، سوئیچ ها را برای ارائه خدمات شبکه در هر کجا که مورد نیاز است، بدون در نظر گرفتن ارتباطات خاص بین یک سرور و دستگاه، هدایت می کند. چنین فرآیندی در معماری شبکه های قدیمی وجود نداشت و هر شبکه برحسب Routing Table مربوط به خود تصمیم گیری را انجام می داد.

معماری

معماری SDN سه لایه ای است که عیارت است از:

• لایه کاربرد: این لایه شامل برنامه های کاربردی شبکه مانند فایروال ها، متعادل کننده های بار ترافیک و سیستم های تشخیص نفوذ می باشد.
• لایه کنترل: این لایه همانند مغز شبکه SDN عمل می کند. این کنترل کننده بر روی یک سرور قرار دارد و سیاست ها و جریان ترافیک را در سراسر شبکه مدیریت می کند.
• لایه زیرساخت: این لایه همان ساختار فیزیکی سوییچ های موجود در شبکه است.

این سه لایه با استفاده از رابط برنامه نویسی API  و Northbound/Southbound با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند. به عنوان مثال لایه کاربرد روی رابط Northbound با لایه کنترل ارتباط دارد در حالی که به طور هم زمان لایه کنترل و زیرساخت بر روی رابط Southbound با یکدیگر در ارتباط هستند.

عملکرد

SDN مجموعه ای از تکنولوژی های متنوع اعم از تکنولوزی های مجازی سازی، سیستم های اتوماسیون شبکه و غیره می باشد. به طور کل SDN بر روی عملیات جداگانه Control Plane و Data Plane متمرکز است. هنگامی که Control Plane در حال برنامه ریزی برای مدیریت حرکت بسته ها در شبکه است، Data Plane مشغول انتقال بسته ها از جایی به جایی دیگر است.

مزایا

• قابلیت برنامه ریزی به صورت مستقل
• اعمال مدیریت به صورت متمرکز
• دارا بودن انعطاف پذیری بالا
• هماهنگی با نوآوری های موجود با سرعت بالا

شبکه های سنتی مشکلات و محدودیت هایی را برای رسانه های اجتماعی، دستگاه های تلفن همراه و رایانش های مبتنی بر ابر و مه ایجاد می کنند. SDN این مشکلات را برای ادمین های شبکه برطرف کرده است همچنین با مجازی سازی فرایند ها روند کار را تسهیل بخشیده است.